Waarom ik JEUK krijg van testen

In dit opzicht ben ik een beetje anders dan andere loopbaancoaches: Je hoeft bij mijn geen loopbaantest in te vullen. Geen kwaliteitenscans die een halve dag duren en 10.680 vragen lang zijn. En ook geen lijsten met persoonlijkheidstrekken die je door je familie, vrienden en collega’s in moet laten vullen. Waarom niet? Dat lees je in deze blog.

Momentopname

Een test is maar een momentopname van hoe jij je op dat moment voelt en wat jij op dat moment in je hoofd hebt zitten. Vaak hoor ik van cliënten, die elders al een test – traject hebben gedaan, dat ze antwoorden hebben gegeven in de richting van de baan die ze dáchten te willen hebben. Bleek achteraf dan toch niet zo te zijn. Lekker vertekend beeld geeft de uitkomst van die test je dan. En die test vraagt niet door, die leest niet tussen de regels door. Die gaat ervan uit dat jij alle antwoorden in je hebt. Dat is ook zo. Je hebt in mijn ogen alleen een persoon nodig om die antwoorden eruit te halen. Een machine doet dat niet voor je.

Ik heb zelf ook ooit een loopbaantraject gevolgd. Super waardevol. De uitkomst was tenslotte datgene wat ik nu doe (of in ieder geval iets in de richting). Het traject heeft er voor gezorgd dat ik weer ging studeren en dat ik mijn eigen bedrijf startte. De tests die ik gemaakt heb, die hebben daar echt niet aan bijgedragen. Nee, dat waren de fijne gesprekken met mijn loopbaancoach, die kon horen wat voor tegenstrijdige dingen ik soms zei. Die zag dat ik mezelf richting burn-out aan het werken was (wat later ook is gebleken). De coach die durfde te confronteren.

Als jij tegen een burn-out aan zit en bij wijze van al begint te janken als je collega’s alleen al maar naar je kíjken. Stel je eens voor wat er dan uit zo’n test zou kunnen komen. Dat je geïsoleerd en afgesloten van de wereld zou moeten werken. Want met mensen werken, is écht niks voor jou. Zo min mogelijk menselijk contact in je werk, dat zou goed voor jou zijn. Beroepssuggestie: vuurtorenwachter. Niet echt objectief, want van die burn-out, daar kom je vanaf. En dan kan je echt wel weer mensen om je heen verdragen.

Inkoppertje

Toen ik zelf een loopbaantraject volgde en een test maakte op het gebied van karaktereigenschappen, was de uitkomst: hulpvaardig en ondernemend. Ja DUHHH dat weet ik zelf ook wel. Had ik geen test voor hoeven maken. Waar ik wél wat aan had, is dat ik het inzicht kreeg dat mijn hulpvaardigheid me de kop ging kosten als ik zo doorging. En dat – op de plek waar ik toen zat – mijn eigenschap ‘ondernemen’ véél te weinig aan bod kwam: omdat ik niet door kon pakken, weinig zelf kon besluiten, van 1534848 andere mensen afhankelijk was, omdat ik in een dikke stroop zat waarin ik niks zelf kon bepalen. Dát waren de kwartjes die vielen, waar ik écht wat aan had. En dat komt niet uit die test..

Bovendien vind ik dat diagnoses, persoonlijkheidstrekken, etc, thuishoren bij een psycholoog en psychiater. Die zoek je (over het algemeen) geen als je bij een loopbaancoach zit. Waarom daar dan wel op testen?

De beste stuurlui

Deze vind ik al helemaal wonderlijk: je familie, vrienden en collega’s een vragenlijst in laten vullen, zodat we eens kunnen bekijken wat ZIJ voor jou in gedachten hebben. Ze bestaan, die testen. What the fuck hebben zij nou weer te vertellen over jouw loopbaan? Wordt deze test ingezet, omdat anderen nou eenmaal beter weten voor jou wat het beste voor je is? Ik snap em niet. Krijg er ook de koude rillingen van.

De meeste cliënten die in mijn praktijk komen, laten zich namelijk al veel te LANG leiden door wat anderen vinden. Door wat ‘van hen verwacht wordt’. Door de goed bedoelde adviezen van hun omgeving. En vooral door wat hen allemaal afgeraden wordt, als ze ook maar een béétje buiten de gebaande paden fantaseren (vaak zegt dit meer over hoe eng die ander iets vindt, dan over de kans van slagen van jouw idee).

Dat ik anti val-je-familie-lastig-tests ben, wil niet zeggen dat je nóóit meer een idee moet bespreken met een ander en er vanaf nu overal alleen voor staat. Nee. Beslist niet. Maar starten met zo’n test, is als zeggen: ‘nou moet jij eens even HEEEEEEL goed naar mij luisteren, meisje..’ En dat gaan we dus niet doen. Ik vind dat je éérst heel goed zelf uit moet zoeken waar je interesses liggen, wat je kwaliteiten zijn, wat je allemaal leuk lijkt (en wat vooral ook niet). Als je dát cristal clear hebt, en er dan nóg niks uit komt rollen wat je daarbij vindt passen, dán zou je dit met anderen kunnen bespreken. In de vorm van: hier liggen mijn interesses, dit wil ik absoluut niet, waar denk jij aan als je dit zo hoort?

Als je het op deze manier aanpakt, laat je je veel minder snel omblazen door wat anderen vinden. Je pikt de dingen eruit die jouw interesse wekken. De tips en adviezen waar je niks aan hebt, daar bedank je netjes voor en die laat je langs je afglijden.
Wat JIJ bedenkt, wordt je uitgangspunt. Niet wat ANDEREN voor je bedenken, of wat anderen ‘zo typisch jij’ vinden.

De enige test die je bij mij óóit zult maken

… ziet er dan ook zo uit:

Ik weet précies welk werk bij me past, wat ik makkelijk (en met plezier!!) volhou tot mijn 67e.

• NEE: vraag een gratis inspiratiesessie aan
• JA: lees verder

Ik weet dit meestal EXACT 2 uur. Dan begin ik alweer te twijfelen. Stel dat ik het verkeerde kies?

• JA: vraag een gratis inspiratiesessie aan
• NEE: lees verder

Ik heb het tóch wel goed. Qua salaris dan. En arbeidsvoorwaarden.. Eigenlijk zit ik in een gouden kooi. Ik ben daar oké mee tot mijn pensioen.

• NEE: vraag een gratis inspiratiesessie aan
• JA: stop met zeiken, accepteer de situatie en geniet van je vette salaris en leuke arbeidsvoorwaarden.

Ik ben benieuwd; wat vind jij van testen?
Wil je je inzichten hieronder in de comments met me delen?